Tubella - Andrzej Setman

Opis książki

Andrzej główny bohater książki i jednocześnie jej narrator spotyka się ze swoją córką w poczekalni szpitala, gdzie czekają na wynik operacji Elżbiety, żony narratora. Relacja między ojcem i córką od wielu lat jest jedynie „poprawna”. Córka odczuwa ogromny żal do ojca za to, że rozwiódł się z jej matką. Jest całkowicie przekonana iż ojciec, aktualnie posiadający młodą partnerkę, już wiele lat wcześniej zdradzał jej matkę z inną kobietą, co w końcu doprowadziło do rozpadu małżeństwa. Dodatkowa Ida wychowywana przez matkę przez wiele lat wysłuchiwała negatywnych opinii o swoim ojcu.

W pierwszej części książki Ida nakłania ojca do wspomnień, tylko po to, aby skrócić czas oczekiwania na wynik operacji. Ten (facet bez imienia, jakby bez osobowości) opowiada jej zwykłe i niezwykłe; radosne, smutne, łatwe i trudne historie ze swojego życia. Ta rozmowa zbliża ich do siebie jak nigdy dotąd. Symbolicznie szpital staje się miejscem uleczenia ich relacji. Wychodząc z niego, jak ludzie potrzebujący rekonwalescencji niby, wszystko jest w porządku, a jednak stare żale jeszcze się nie zabliźniły.

W drugiej części książki bohaterowie opuszczając klinikę w której pozostawiają stare animozje i przenoszą się do mieszkania córki, gdzie kontynuują boleśnie szczerą rozmowę pozwalającą im odzyskać pełną bliskość. Kluczem okazuje się wyjaśnienie córce, okoliczności 'zdrady' na którą miała wpływ choroba umysłowa jej matki. Te wspomnienia powodują diametralną przemianę poglądów moralnych u córki. Opowieści ojca, momentami bardziej przypominają kryminał, niż wspomnienia.

Pomimo świadomości, że ojciec miał 'inną kobietę', córka uważa, że nie doszło do zdrady, a rozwikłanie tajemnicy zniknięcia BELLI staje się dla Idy fascynującą zagadką i wyzwaniem intelektualnym.

Wrażenia czytelników

TUBELLĘ przeczytałam już wcześniej, ale nie umiałam pozbierać myśli, a co dopiero ubrać je w słowa.

Jak uderzenie pioruna, ale nie tego, który niesie zniszczenie, ale rozjaśnia mrok spowitego przez burzę nieba.

Nigdy nie zdarzyło się, by książka tak mnie przeniknęła, bym myślała o niej każdą komórką swojego ciała.

Jak dla mnie jest to bardzo wzruszająca, intrygująca opowieść, trzymająca w napięciu do samego końca. W trakcie czytania towarzyszyły mi skrajne emocje, od śmiechu po łzy.

Jednak przede wszystkim skłoniła mnie do zadnia sobie wielu pytań, otworzyła pewne szufladki ze wspomnieniami, które wydawało mi się, że są zamknięte, ale były tylko przymknięte. Przy tej lekturze nie da się przejść obojętnie.

I pierwszy raz pomyślałam, nic nie dzieje się przypadkowo i może to dobrze, ze to dzieje się dzisiaj, może tak miało być.

Przypominała mi o pewnych sprawach, o których wiedziałam, ale zapomniałam, bądź nie chciałam pamiętać.

Po przeczytaniu, pojawiło się w w mojej głowie CHCĘ:

- Chcę żyć, a nie być tylko obserwatorem życia.

- Chcę cieszyć się każdą chwilą, jakby ta miała być tą ostatnią.

- Chcę zmienić to co zmienić można, a pogodzić (zaakceptować) to na co nie mam wpływu.

- Chcę widzieć, a nie tylko patrzeć.

To wiara czyni cuda, a nasza wiara w drugiego człowieka może w nim uczynić cuda -“Miej serce i patrzaj w serce”- Ale wiara w siebie również może uczynić cuda w nas (we mnie). Choć nie jest to łatwe, to z pewnością warte wysiłku.

Dla mnie konkluzja może być tylko jedna, trzeba chcieć, by móc. To ja muszę chcieć!!!!! I Chcę!!! Nawet jeżeli będzie to mnie kosztowało wiele pracy, wysiłku i walki z sobą. Pozwoliłam sobie na kilka dygresji. Ciężko mi ubrać w słowa, to wszystko, co się stało ze mną po przeczytaniu tej książki, co dalej się dzieje......Dziękuję :)

A tak na marginesie to chyba św. Augustyn powiedział “KOCHAJ i RÓB CO CHCESZ” ;)

Nie wiem czy to wszystko co napisałam nie jest zbyt górnolotne, ale tak czuję, wiec tak napisałam.

Wrażenia napisała:	MARIA

W Tubelli musiałam robić sobie przerwy, nie mogłam czytać jej jednym tchem, bo za bardzo bolało. W szczególności wątki o dzieciństwie. Moje też nie było kolorowe i wspomnienia trochę mnie przerastały. A jak wiadomo, kiedy ma się mgłę na oczach trudno jest czytać. Do niektórych stron wracałam kilka razy, ogólnie z książki Tubelli zrobiłam swój prywatny pamiętnik pisząc na marginesach swoje własne przemyślenia lub podkreślając zdania, które mają dla mnie dużą wartość.

Dla mnie Pana książki są lekiem na zranioną duszę i serce, pomagają mi uwierzyć w siebie, podbudować swoją wartość, którą miałam odbieraną za każdym razem w dzieciństwie. Leczą mnie ze złych wspomnień i złych doświadczeń.

Jestem szczęśliwa, że poznałam Pana książki. Jeszcze raz dziękuję.

Wrażenia napisała:	Monika

Przeczytałam Tubellę z zapartym tchem i nie wiem co napisać. Mam mentlik w głowie.

Historie opisane w książce są jakby wymyślone, a z drugiej stony jakieś bliskie, nie wiem o co chodzi. Nierealne, a jednak mają coś w sobie. Czuje się jakbym miała zrobione pranie mózgu. Jeszcze nigdy nie czytałam takiej książki - coś dziwnego. Napewno wrócę to niej nie raz.

Jak Ty ją napisałeś?

Jestem pełna podziwu.

Jedyne co teraz wiem to to, że pragnę żyć według tego co CHCE, a nie tego co POWINNAM.

Wrażenia napisała:	Liliana
	MIEJSCA W INTERNECIE Z INFORMACJĄ O TUBELLI
U SETMANA O TUBELLI	RECENZJE u Setmana
FILMIK O TUBELLI	Filmik na YOUTUBE
TOCHYBAOMNIE	BLOG TOCHYBAOMNIE
FACEBOOK	TUBELLA na FACEBOOK-u
lubimy czytać:	LUBIMY CZYTAĆ
Lubimy czytać o autorze:	Lubimy czytać o autorze: kilka faktów
	INNE KSIĄŻKI SETMANA na YOUTUBE
Fragment Nie... chcę żyć	Sikanie niesie wiele informacji
Fragment Nie... chcę żyć	Życie zaczyna się następnego dnia
Fragment Nie... chcę żyć	Najcenniejsze chwile rodzą się w lęku?
Fragment Nie... chcę żyć	Nie... chcę żyć - fragment 37 min.
Fragment Tak... chcę kochać	Potwór